Un día xa non sei cando soñei que facía a descuberta científica da miña vida. E fora por un casual, coma todos os grandes avances da ciencia. Estabamos o eminente filólogo Fernando Pío de Ana e mais eu baleirando unhas pintas no Currás –algo así coma o café Xixón no Madrid dos sesenta- e puxémonos a facer operacións alxébricas no aire: Pío escollía unha cifra ó chou, multiplicábaa por tres e dábame o resultado; logo eu collía o resultado, dividíao tamén por tres e comunicáballe o número resultante. Nun principio, e como era de lei, a cifra antes de facer a súa operación era a mesma que a resultante de facer a miña. Pois ben, co paso das cervexas a cousa púxose fea e xa o meu final non coincidía co seu principio. Ata que nalgún intre o vin claro, e exclamei : ¡A chave do raio, Pío! ¡Acabamos de dar co punto G da Teoría Económica! O pobre Pío, apampado, só acertou a dicir ¡Se ti o dis...!
Xa sentados, e sobre un pano de papel e cun bolígrafo emprestado polo taberneiro, debuxeille dúas curvas enlazadas, unha coa barriga cara arriba e a outra con ela cara abaixo, e díxenlle que o que descubriramos era a ecuación que calculaba por adiantado os puntos vértice das parábolas, é dicir, alí onde as curvas cambian de sentido. Grazas a esta ecuación, querido Pío, imos poder anticipar os movementos do ciclo económico, tanto as crises coma as recuperacións. ¡ímonos encher de cartos...! venderemos un chisco antes da cima da costa e mercaremos un chisco antes do fondo da baixada. Pinta ben o asunto..., dixo Pío, pero imos a medias ¡eh! ¡Curri! ¡Anda, ponnos outros cacharros!
Logo, chegaron o Nóbel -proposto por Jotximin, un comentarista de Vieiros que se fixo rico de golpe-, as conferencias en Cambridge e Massachussets e os manuais de Economía, onde se lle adicaba todo un capítulo a Sucasas-Pío, descubridores do punto Gz do ciclo económico –o z engadírase por mor dunha subvención da Consellería de Industria- . Canta mais xente ía coñecendo o invento mais se achataban as curvas do ciclo e menos negocio faciamos nós e mais todos. Ata que chegou o día no que desapareceron de todo, convertidas nunha longa recta de pedra.
¡Boa fixemos, machiño! díxome daquela un Fernando Pío contrariado. Ó principio faciamos negocio calculando o Gz, pero agora temos que calculalo todos os días para non quedar co cu ó aire. ¿Viches xa o novo reloxo de Festina que da o Gz canda as horas? ¿Sabes meu?...¡Esto non che é vida! E eu que sempre devecín por unha economía planificada e sen sobresaltos...¡U-las curviñas aquelas do ciclo! Xa ó borde dunha golpe de angustia, vai Pio e exclama cara o teito do bar: ¡Pero por que nós, santo ceo!
-Porque somos parvos, sempre o fomos...¿acórdaste que ti eras de Beiras e eu daquel que primeiro non se adscribía e despois desapareceu? Xa daquela eramos parvos...¡Curri!, berrei polo taberneiro. ¡Anda, ponos outros cacharros, que non témolo día!
Naceu no ano 1959 en Cadrón, parroquia de tres lugares que son fronteira entre Lalín e Agolada. Na actualidade traballa de administrativo de obra no sector da construcción.