Vieiros

Anda La Voz a construír unha Esquina Noroeste forte e integrada, moderna, multicultural, recollendo as cousas boas do noso acervo, basicamente comidas e vistas, e proxectándoas cara o infinito e máis alá. Unha Esquina Noroeste ben entendida e como debe ser, que diría miña nai. E para tamaña empresa conta con dúas espadas cualificadas: don Luis Windy e don Luis White, a The Luis’ Band. Ninguén coma eles para guiar os galegos –mais propiamente coñecidos coma “os esquinados” – cara un futuro chupiguai.

No seu fondo o paradigma luisino descansa nun único principio: progreso antes que identidade. E dan por sentado que ámbalas dúas cousas constitúen un xogo de suma cero: o que lle quitas a unha, á outra engádesllo. Por eso, canta menos identidade mais progreso. Cada euro que invistes no fortalecemento da identidade, é un euro que lle estás restando ó progreso, e viceversa. O noso único auténtico sinal de identidade, a lingua “vernácula”, pertence ó pasado, ó atraso, á pobreza, ó mundo rural. En castelán fala o presente democrático, as autoestradas, o AVE, o mundo urbano. O inglés representa o futuro, o american way of life, a fartura infinita, o mundo sideral.

En canto á forma, o paradigma é todo un compendio de talante e boas maneiras. Por suposto nada que ver coas ardentías de Federico J. Losantos et.al. Se estes son coma unha perrasca de augardente co estómago baleiro, The Luis’ Band é mais ben coma unha clara ou un tinto de verán, alcol rebaixado que entra sen esforzo en calquera tipo de corpo. A diferenza dos primeiros, que buscan fieis e para eles falan e escriben, os segundos falan 'urbi et orbe' para todo aquel que teña orellas. E non insultan, senón que reprenden; nin din “hai que”, senón “sería bo que”; nin buscan o corpo a corpo, mais ben mátanas calando ou coma no chiste de Gila, deteñen o asasino con indirectas. Os luisinos nunca van ir contra o galego de fronte. Eso faino Losantos, pero eles non, nunca. Saben que non dar aprezo é o maior desprezo, así que ignórano por completo –non utilizándoo- ou meten palabras soltas no seu discurso castelán. Neste último caso cunha perversión engadida, xa que usan palabras inglesas para termos científico-tecnolóxicos, latíns para presumir de formación humanista e palabras galegas para facer o chiste.

Por certo, ía falar de Steinner, pero entre que non sei quen é e que teño a casa sen varrer, pois...eso.