Vieiros

Seguindo un criterio igualitario asemade segregacionista, os anfitrións sentaron nunha metade da mesa as mulleres e os homes na outra metade. A min tocoume en fronte un albeite de barba mesta e corpudo. “E logo que vos parece que o Bloque fichase ó fillo de Cuíña, que escribe no Xornal, ese periódico do Bloque, e faino en castelán”, escoiteille dicir ó pouco de eu chegar. Coa culler de arroz caldoso en suspenso entre o prato e a boca aberta, eu pensei “¿Pero de que póla caeu este?” Xa había tempo que non escoitaba tantas inexactitudes en tan poucas palabras, e nun tris estiven de replicarlle que oíra campás pero non sabía onde. Pero non o fixen, seguramente por nugalla.

Aínda non recuperado do susto anterior, e abordando o asunto do galego no ensino, un señor totalmente descoñecido para min e que sentaba á beira do albeite, soltou: “Eu botei moito tempo en Cataluña e impuxéronme o catalán. E a min imposicións nada, eh! E aquí quixeron facer igual, e os idiomas non se poden impoñer. Aquí nunca houbo problema co idioma e o galego nunca estivo prohibido. Cadaquén falou sempre no  que lle petaba, que é o que ten que ser. E se hai que escoller, eu querería saber inglés, e despois castelán, e despois galego...” Un empresario filo-socialista apoiaba o estudio do galego e defendía a tese de que toda a lea montada arredor do idioma era culpa da clase política, que o tal problema non existían a sociedade.  Un ex-comisario da policía bailaba entre o si e mailo non, esparexendo tanto os razoamentos que por veces remataba falando dos viños de Monterrei ou traducindo falares propios da raia. O kafkiano era que discutiamos sobre a desutilidade do galego e faciámolo en galego. Namentres, a metade feminina da mesa parolaba alegre e distendida en castelán sobre extremos que non chegaban ata as miñas orellas.

Nalgún intre da regueifa cheirei rancor e desprezo nas palabras do descoñecido. Como non me gusta perder o tempo falando para xordos nin me paga a Xunta para ensinar ó que  non sabe, o caso é que me fun envelenando en silencio e, antes de estoupar, optei por erguerme da mesa e coa escusa de botar un cigarro, saín fóra ó xardín. A mesma forza ou mais que me botou porta fóra, coutábame tamén de volver entrar. E non o fixen ata que se trazou de marchar. Por suposto,  a muller afeoume o feito: “pareces o teu fillo enrabechado”. Non me doe que che recorde ó teu fillo, díxenlle eu.

Pareceu comprenderme, pero cando chegamos de volta á casa esqueceuse da miña condición de guerreiro ferido e necesitado de alivio, e venceuna o sono. Hai días que era mellor nin abrilos sequera, pensei, no meu insomnio sen consolo.