Vieiros

El sabe, porque non é parvo de todo, que nunha democracia o mérito no se mide mais ca polo número de votos conseguidos. E punto. Na miña aldea, namentres o García de Lamas pasou sempre dos cen votos, o Sucasas do Castelo nunca cheirou os dez. Ese é o mérito político dun e doutro. E no concello de Lalín, a lista do BNG sempre ferveu de títulos universitarios. ¿Resultados? Pouco mellores ca os do Sucasas. Mais nos valera acudir a algún concurso televisivo de preguntas e respostas.

A política, mais ca ciencia, é unha  arte; e o seu “corpus”, un compendio de artimañas varias, algunhas delas xa impresas na filoxénese do candidato e outras aprendidas durante un longo e duro proceso de adestramento. Os políticos, xa que logo, son uns artistas. E coma tales artistas son tratados polos medios de comunicación e a cidadanía en xeral. A reacción do vulgo diante dun Pepe Blanco paseando unha rúa de calquera  cidade é cuspidiña á que suscitaría un José Tomás, un CR9 ou El Fary.

Aqueles que sintan o ouveo da política deberían comezar canto antes, fixarse unha meta ambiciosa e coherente –non pretender presidir España fichando polo Bloque-,  non perder o obxectivo nunca de vista —por moitas reviravoltas que faga o camiño— e non malgastar enerxías e tempo en cousas accesorias —por exemplo, unha titulación universitaria—. ¿Pero que credibilidade podo ter eu? Ningunha, xa volo digo. Todo esto aprendino un día lendo o currículo que Pepe Blanco amosa no seu blog. E para min xa é tarde.

***NOTA: Que conste que andei na procura dun Pepe famoso entre os nosos e non dei con ningún. ¡Ata onde chega a nosa rareza, Santo Ceo!