Vieiros

Nin o máis afouto político da extrema dereita se atreve a dicir que o obxectivo é erradicar a lingua. Só o pensa; ás veces delátao o lapsus. Algúns, con boa intención, queren denunciar iso pola vía do remake: a voz afrautada do Caudillo envía un político ao futuro e encoméndalle varrer dunha vez os dialectos separatistas. Mentira non é, e a película pode acadar certo éxito, mais non dará chegado ao gran público, sobre todo o xuvenil, que ten dificultades para comprender como ese Terminator vestido á última acepta ordes dun paisano baixiño e hortera.

O que ollamos en directo ten máis que ver co clásico de James Cameron. Un Terminator afirma viaxar desde o futuro para impedir a que será rebelión contra o goberno das máquinas. E fundamenta a credibilidade no seu mesmo estatus de portavoz da era ultramoderna; axudan, sen dúbida, os músculos intimidatorios de Arnold Schwarzenegger. No futuro fálase inglés.

Terminator Núñez Feixoo tamén desexa proceder dos tempos vindeiros. Así e todo é máis educado ca o gobernador de California: en vez presentarse co tremendo trabuco que gasta o cyborg, asegúranos que ninguén sufrirá dano. El busca o bilingüismo harmónico entre persoas e trebellos. O público sospeita que o futuro é un lugar limpísimo e acristalado onde só se fala unha lingua, as mulleres que abortan son recluídas nun centro de reeducación moral e a Catedral de Santiago se trasladou ao Gaiás porque estaba máis cerca da A-9.

Terminator, baixo a súa aparencia liberal, mente. E faino co elegante xeito con que axusta a gravata ao se dirixir a uns señores que lle toman unha cervexa na taberna de esquina. Aproxímase. No traxe disimula unha pistola termonuclear e un equipo de desinfección. Cando os tipos comentan, no galego áxil do arrabalde, que o fulano incordiar pouco incordia e tampouco vocaliza tan mal para vir de lonxe, Arnold Feixoo desenfunda, fai voar polos aires o consenso social, desinfecta as oposicións da Lingua Que Non Ten Futuro e transforma as escolas en galiñas. Mentres, o androide que suplanta a Pedro Arias fala no Parlamento recibindo o sinal pola nuca a través dun pendrive (en galego carracha).

O desenlace queda aberto. Coma naqueles paradoxos que explicaba Carl Sagan pola tele, o presidente da Xunta se cadra –se cadra– comprobe con horror que as accións de exterminio modificaron efectivamente o futuro, mais non conforme ao plan trazado. Entón o seu rostro amable, as mans que xesticulan, a voz tranquilizadora, van esvaecéndose lentamente na pantalla. Un traxe cae ao chan, baleiro.

Comparecemos na asemblea pública de Prolingua porque soñamos unha superprodución na que, fóra de adscricións partidarias, a multitude o faga saber a todos os encriptados terminators do galego: o futuro non será outro ca a suma de miles de vontades, a maior parte case anónimas. A lingua está no futuro. Demostraremos, sen máis, que o discurso de Núñez Feixoo é falso. Que cada nova lei, cada xesto de exclusión, causa a ruína progresiva dos dereitos lingüísticos.

Vémonos na rúa. Temos un idioma e estamos dispostos a usalo.