Vieiros

Falemos da segunda. Descubríame hai anos Antón Lopo que Michael Jackson é o síntoma perfecto desta Idade. Certamente medrou en plena ditadura do espectáculo, polo demais cun inmenso talento para absorber a herencia do soul, do funk e do rythm&blues electrocutándoos nun baile febril no que Peter Pan xogaba a que era vampiro. Ou zombie, para o caso: un non-morto sen infancia que decidiu ir prescindindo da envoltura carnal. A sociedade do espectáculo carece de manchas. Puido darlle pola anorexia, polas drogas malditas, polo sexo escandaloso de hotel, mais escolleu continuar o seu biopic cunha hixiene esmagadora. Converteríase en Elizabeth Taylor, a musa que tiña máis cerca –ao alcance da man que sae da televisión-, casualmente branquísima, vendería máis discos ca os Beatles. Non había na tele da súa casa nin nas pantallas grandes un canon afroamericano de beleza. Ei-la perturbación que experimentara a cativa Toni Morrison ante o espello: unha negra de ollos claros só podía ser un monstro. Cando o capitalismo branco, protestante e occidental permitiu a Imán desfilar polos telexornais xa era demasiado tarde.

Ao público de masas deulle igual que Michael Jackson fose mutando o físico entre un videoclip e o seguinte. El non tiña físico. No funeral-business a rapeira Queen Latifah reivindicou a alma afroamericana do morto. Pensemos no que sucedería se Madonna se sometese a ducias de operacións para ter, aproximadamente, a cara de Sidney Poitier. Non; asumiuse a metamorfose coa naturalidade con que os cirurxiáns practican a ablación dos labios vaxinais ás rapazas norteamericanas, desexosas de reproducir a estética porno que os seus noivos consomen pola rede. Antes do Manifesto Cyborg a industria xa fabricaba corpos á súa medida. A Michael Jackson, a horrenda máscara 3D onde confluían todos os anuncios de optimización dermoestética, enterrárono nun ataúde bañado nese metal que simboliza a resistencia da materia ao tempo. Para gañar a eternidade, tamén o capitalismo necesita corromper aquilo que toca.