Vieiros

Lembramos Augusto Assía acusando os “grupúsculos pseudorrevolucionarios” de queimar o monte; lembramos o enxeño de Carlos Luís Rodríguez bater no nacionalismo, nos sindicatos e na normalización cultural con relixiosa puntualidade. ¿E logo a cobertura que deu La Voz –corría 1987- á maior manifestación da Historia en prol do idioma? Cómpre recoñecer que o titular, de tan cínico, bordaba a brillantez: “Veinte mil gallegos se manifiestan en defensa de su lengua”. A batalla contra a esquerda nacionalista é unha sección fixa nese periódico.

Realmente lían La Voz de Galicia boa parte de quen simpatizaba co PSOE –que tan confortable viviu á súa sombra- e co BNG. Toleráronllo todo: que censurase e fixese marchar a Manuel Rivas; que recibise centos de miles de euros de subvención por (non) usar o idioma; que forzase a saída de Pepe Carreiro. Mais aparece Galicia Hoxe e cálcaselle o de “progubernamental”, rexeitándoo no quiosco coa mesma tranquilidade con que pedían a ración diaria de chapuzas gallegas. Mentres esixíamos todo a calquera novidade, cumpríamos o rito de mercar a prensa hostil.

Si, lévanse esfarelado un monte de ilusións (Diario de Galicia, Diario16 de Galicia, Edicións de Referencia, periódicos locais… aínda ben que existe A Peneira). Así que non se trata de que o votante nacionalista sexa inxenuo e se deixase influenciar, é que hai moi poucas semanas que o aparato do Bloque sinalou o xornalismo que levaba vinte anos insultándoo.

Explicar o retorno do PP esixe un longo debate sobre a política de información. En La Voz de Galicia non collen Belén Regueira nin Antón Losada, pero A Nosa Terra paga cunha curiosa concepción da apertura social: brinda espazo a Baltar Jr. -e ao conselleiro do Prestige- ao tempo que pechan a porta a quen ouse criticar pola esquerda.

Miles de votantes que compareceron en 2005 e se abstiveron en 2009 soñárano. Tumbar o PP contribuiría a que a prensa hexemónica non engordase máis con diñeiro público, gozando por fin das regras dese libre mercado que tan profundamente ama. Abondaba democratizar a billa da subvención e preservar do lucro a publicidade institucional.

Especularon co patrimonio da nación –o político, o ético-, quixeron negociar coa Besta e a Besta respondeu como mellor sabe. Papándoos. Non é só cuestión de nomes; houbo unha maneira de concibir e de levar á práctica o poder que perdeu desde o intre en que aceptaba as cartas para ese xogo.