Vieiros

A guerra, coa que só desfrutan os insensatos e os fascistas, non se cinxiu en ningún momento histórico a lei ningunha. O Dereito chega despois, derive o final da violencia dun pacto ou dun xenocidio. Isto funciona con exactitude desde os enfrontamentos tribais até a partición de Alemaña. Vinte séculos despois do romano, aos Imperios aínda lles gusta invocar cinicamente a “guerra de pacificación” e o “dereito internacional”.

Un dos máximos constitucionalistas españois, Javier Pérez-Royo, opina que a Lei de Partidos non se axusta á orde xurídica. Outros expertos opinan que si. Pouco importa; aínda que a detención da cúpula de Batasuna arrasa as leis fundamentais, acusar o sistema xudicial en bloque de prevaricación semella tan estéril como pedir o procesamento de George Bush. A prensa abandonou a literatura de paz e revive os vellos titulares da cruzada contra o independentismo. Vellos porque seguen sendo os da guerra de Cuba, aínda que ignoramos as razóns polas que se acepta que a illa xa non pertence a España.

Advertírao Xabier Arzalluz: un por un, nas últimas décadas os presidentes perderon o posto tras fracasar na confrontación coa esquerda abertzale. O PP, antes do 14-M, consagrou mediante leis de excepción un marco que faculta calquera xuíz (a Garzón ou a eses ex-altos cargos franquistas do Tribunal Constitucional) para adoptar resolucións extremas. Porque sendo Batasuna “grupo terrorista”, deter a militancia toda a penas esixiría un mandato xudicial e un estadio de fútbol, dada a saturación dos cárceres. Da mesma forma que non se pode ser parcialmente atracador, supoñemos que legalmente non cabe ser un pouquiño terrorista.
Non, aquí non vos hai brincadeira ningunha. Falamos dun conflito que, de persistir o deseño de Aznar –avalado agora polo goberno do PSOE-, culminará nunha refundación do Estado. É a Constitución a que deixa sen resolver o problema nacional desde 1978, pero se mesmo os Estatutos das grandes maiorías entran en crise, a nova orde vai resultar intolerable. E non só para os vascos.

Caia quen caia, o nacionalismo español négase a asumir, como fixera o conservador John Major en Stormont, o dereito dun pobo a votar o seu futuro. A oferta parece a seguinte: Arnaldo Otegi, o que dixo nun mitin “queremos que ninguén mate e que ninguén morra neste país”, o voceiro de quen apostaban por prolongar o alto ao fogo a pesar das dificultades, está en prisión.