Vieiros

Semellara espida, coma o rei do conto, a miraxe de capturar adhesións simultaneamente na esquerda e no caladoiro empresarial. Só había un camiño sensato: dividir o BNG fortalecendo así cada unha das estratexias de conciliación imposible. A facción liberal respiraría aliándose con quen asume a estrutura do Estado e persegue a vella quimera do Partido Galeguista de crear unha burguesía propia. As correntes socialistas e comunistas, as plataformas sociais que así o quixesen, convocarían para unha refundación todo o arco ideolóxico que vai de EU á FPG.

Desgraciadamente o peor dos supostos parece confirmarse: por un lado, as bases do BNG que aplauden calquera escisión pola esquerda aceptan continuar instrumentalizadas por un partido –formalmente- de esquerda coma a UPG. Polo outro, as siglas e militantes da esquerda que serven como recheo asumen un paradoxo digno dos Monty Python: as vitorias electorais reforzan a organización e a Francisco Rodríguez, mentres que as derrotas electorias reforzan a organización e a Francisco Rodríguez.

A cúpula do partido que monopoliza todos os resortes de poder no Bloque, coma a xerarquía eclesiástica, blindouse contra os acidentes da Historia. Pero a súa praxe reivindica cada vez máis intensamente aquilo que pretendía abolir: o funcionamento vertical, o Estatuto e a economía de mercado.

Quizais a asemblea do 10 de maio certifique esa deriva cara a terra de ninguén. Daquela a esquerda seguirá o seu camiño, empezando polo grande debate teórico que este tempo quixo converter en residual; obviamente a totalidade do galeguismo conservador non dará curado o mareo que lle produce a estrela da República.

Veremos convocatorias que terán moito de reforzo endogámico e, coma sempre, participaremos cando estea en xogo o que nos une. No entanto, con ou sen as valiosas persoas que prefiran varar no BNG, o proceso de refundación comezará a tecer a súa malla. Estamos ante a peor crise económica e política dos últimos decenios. A penas quedará sitio para a xenerosidade.