Vieiros

O adolescente mira a tele e non entende moita reflexión que fai Tarradellas porque lle faltan balizas históricas. Tampouco sabe que o seu país nunca coñecería xestos similares porque Ramón Piñeiro e outros se encargaron de sabotar algo coma unha Xunta no exilio. O que de veras abraia ao rapaz, ata conseguir irritalo, vén nesta pasaxe da entrevista (transcribimos de memoria):          

-No Estado –di o venerable President- a única nación, á parte de España, é Cataluña.

           Pasaron anos, os suficientes para comprender o xogo simbólico polo que Tarradellas soltaba aquela boutade. O deporte de calibrar nacionalidades desde fóra carece de sentido, mais está claro é que Cataluña ten ás veces pouco que envexar a calquera nación europea, con ou sen Estado. Alí o españolismo é case residual e por iso haberá un antes e un despois do Estatut.            

Se o Tribunal Constitucional sanciona o deber de coñecer o idioma do Principado, se consagra o termo nación desenvolvido de varias maneiras ao longo do texto, abrirase unha nova etapa. Nela o proceso autonómico gaña velocidade, unha quinta marcha apenas ao alcance daqueles pobos onde as forzas políticas e sindicais propias condicionan maiorías. Ninguén dubide que os reservistas espirituais do occidente nacionalcatólico han berrar pola mobilización.           

Se, polo contrario, o Tribunal Constitucional demouca o que xa podaran insultantemente nas Cortes, a “segunda transición” do proxecto Aznar engadirá unha terceira fronte á alianza vasca PP-PSOE e á exclusión pública da nosa lingua. Pero a foto dos Pais da Constitución, como se lle prendesen lume, comezará a deformarse pola esquina que ocupara Miquel Roca i Junyent. Ou sexa: España entrará nunha crise de tan amplo horizonte democrático que algúns en Madrid han sentir morriña das bombas.