Vieiros

Non sabemos se os súbditos españois calibran ben o alcance da medida. Aínda que os partidos que avogan pola desaparición das axudas públicas ao ensino confesional son poucos (en Galicia extraparlamentarios), existe unha maioría laica que fixo voto de silencio desde 1979, data do pacto posfranquista co Vaticano.

Ese acordo permite a un Estado que non forma parte da Unión Europea, nin respecta acordos internacionais, o uso de instalacións e de fondos públicos para o adoutrinamento. Todos participan: o Rei fala á Nación (á súa) o día vinte e catro de Nadal desde todas as televisións públicas agás ETB. E a Galicia institucional (PSOE-BNG) pon traxe para ofrecer a alma a Santiago mentres a versión sport do nacionalismo clama polo futuro na Quintana dos Mortos.

Cando os bispos e a COPE ordenen insubmisión contra a materia de Educación para a Cidadanía, quizais saia do armario a maioría que acatou curso tras curso o misterio legal da aconfesionalidade. Manifestará, por exemplo, mediante votación nos claustros e nos consellos escolares, que non está disposta a ceder instalacións públicas para ningunha doutrina contraria ao Humanismo ou á Ciencia. Que non tolerará o uso das aulas para os rapaces e rapazas deste país escribiren no caderno que o lesbianismo leva á condena eterna; que os métodos anticonceptivos son inmorais; que as investigacións xenéticas non deben continuar; que é pecado horrendo a morte voluntaria e que -por non facer demasiado longa a lista- unha nena violada debe converterse en nai do fillo do violador.

E así España terá dous retos: o primeiro, explicar por que unha parte dos impostos se destina a financiar até a gratuidade empresas privadas que suplantan o ensino público e o converten nun barrio marxinal do coñecemento. O segundo, lembrar a San Pedro de Roma que ningunha chantaxe política será obxecto de negociación por parte do Estado. Francisco Vázquez pode encargarse de entregar o fax.