Vieiros

A touro pasado, todo o mundo vía vilo todo. Agora parece que todos rexeitamos as campañas publicitarias por desideoloxizadas, ou mesmo por seren unha técnica propia do sistema capitalista e da sociedade de consumo. Mesmo nos poderemos permitir o luxo de ridiculizar o recurso ás NN.TT e a Internet. “Personalizouse moito no líder. Esqueceuse a base”. Deixémonos de contos. No líder sempre se centraron os esforzos para potenciar a súa figura e dalo a coñecer a cantos máis sectores da sociedade mellor. Así foi ao longo dos anos 90. Outra cousa é que quedou claro e manifesto que non tivemos éxito nesta ocasión. Porén, tampouco debemos ignorar que tamén está a fallar a organización, todos e todas nós. Non fomos quen de ir mudando ao ritmo dos cambios que foi experimentando a sociedade galega.

O BNG foi moi útil a aquela parte do pobo galego (e por extensión a todo o país) que precisaba dun referente claro fronte á pax fraguiana. Estando o PSOE a velas vir, o nacionalismo galego foi quen de ir abríndose á sociedade e amosarlle a súa alternativa e utilidade. Sectores antes inaccesíbeis ao BNG (por seren tradicionalmente votantes de forzas de esquerdas de ámbito estatal, ou abstencionistas) depositaron a súa confianza nun BNG capitaneado por Beiras, pero tamén nunha organización cun traballo político, social, sindical e cultural cada vez máis intenso e un nacionalismo cada vez máis unido. E produciuse o sorpaso. Soaron as alarmas e o PSOE comezou a ser máis PSdeG e púxose a traballar. Comezaban a verlle as orellas ao lobo. En Ferraz comprenderon que había que prestar máis atención a Galiza.

Calquera referencia a tempos pasados, vistos como o paraíso político, que ignoren a conxuntura do momento, non son do todo atinados. Cando a alternativa se ten que materializar, e non servir só como referente a longo prazo, xorden as contradicións, as limitacións, os erros, tamén o oportunismo… Nunca o BNG chegara a estes niveis de responsabilidade política. E iso, nunha organización á que nada lle foi nin dado nin doado, págase. Atreverse a lle facer fronte aos verdadeiros poderes fácticos do país, non só ao poder político-institucional, ten o seu prezo. Que se ve agrandado cando a inocencia do primeirizo nos delata. Pero tampouco é cuestión de pasar polo goberno e que non se note a túa presenza. Hai semente abondo botada por todo o país como para que se acabe notando a nosa ausencia.

Non podemos ignorar todo o capital político acumulado ao longo destes anos, tanto na figura dos nosos homes e mulleres que o levaron a cabo como na da propia organización. Iso si: un tranquilo pero profundo exame dos erros cometidos non nolo quita ninguén. E se non o facemos, mal asunto. Pero no seo da propia organización, sen complexos, sen medos, con fidelidade á mesma e dispostos, ao día seguinte, a seguirmos traballando. Agora ben: enlearnos nun debate longo que nos leve a dar a impresión de interinidade e andar aos nosos contos sen atender aos problemas da sociedade, podería abocarnos a certo ostracismo. A ver se resulta que o que non conseguiu o PSdeG no goberno, a fagocitación tipo Orozco, vai ser quen de acadalo na oposición por mirármonos demasiado o embigo.

(*)Referencia á semana do 13 ao 19 de marzo, datas entre as que foi escrito este artigo.