Vieiros

Non se trata de recadar por facerlle o traballo a Madrid, como pensan os centralistas máis integristas. Recádanse aquí os impostos porque as deputacións teñen esa capacidade. Con Madrid cúmprese ao cederlle anualmente o chamado Cupo, isto é, una porcentaxe dos tributos en compensanción polas cuestións que o Estado xestiona en Euskadi (policía, exército, FEVE, etc.). Ese Cupo está fixado, tras o último acordo bilateral Madrid-Vitoria, que data do goberno do PP, con Rato como ministro de Economía, no 6’24% do recadado.

O Cupo é un fixo e non depende do que se dispoña, sempre é a mesma porcentaxe. Polo tanto, as facendas recollen os impostos, xestionan os mesmos para ceder o Cupo e despois traspasan as respectivas cantidades aos Gobernos vasco e ao español.

Destacados dirixentes políticos de España foron sempre incapaces de comprender que é o Concerto e a bilateralidade que implica. Moitos deles, por exemplo Pasqual Maragall, considerárono un privilexio. Pero isto é como todo, se un pode recadar e non sabe gastar e investir eses recursos, será mal xestor. As cousas non se fixeron mal de todo, á vista dos resultados, entre outras cosas porque as cantidades recadadas foron sempre elevadas.

Pero agora estamos en crise, e a entrada de recursos nas facendas baixou un 20% no que vai de ano. Iso implicará una reducción obrigada en todos os orzamentos públicos das institucións vascas, porque o Cupo haino que seguir abonando de igual xeito. Agora habemos comprobar como o Concerto non é un ningún privilexio, senón una ferramenta que hai que saber empregar para que funcione. O PSE e o PNV semellan amosar vontade de acordo para expremer a tope os recursos, pero aquí haberá que apretar o cinto.

Curiosamente, a dereita sempre tivo máis respecto polo Concerto que moitos socialistas, que se beneficiaron del cando lles conviña e agora renegan, como Rosa Díez. Se ao PP galego lle interesaran as cuestións do progreso social e se preocupara polo avance do País, reclamaría nun novo Estatuto un sistema similar, que beneficiaría a Galiza moitísimo. Pero como están a satisfacer a aqueles que son como a costra que aniña baixo as rochas, pois nada. Apampemos logo.