Vieiros

Sorprende, e desagradabelmente, o silencio xeral con que se están a recibir noticias como estas. En primeiro lugar, parece fóra de discusión que a queima do retrato do rei se verificou logo da manifestación en cuestión, circunstancia que invita a extrair unha conclusión que non parece precipitada: o propósito das autoridades non é outro que o de amedoñar áqueles que defenden ideas que non son as alentadas desde os núcleos de poder, e de facelo mesmo en casos como este, nos que semella evidente que os responsábeis da manifestación garantiron en todo momento un meticuloso respeito das normas preestablecidas.

Maior relevo corresponde, porén, a un segundo feito: que se abran causas legais, e que estas poidan terminar en condenas, contra xentes que queiman unha foto do rei parece un ataque en toda regra contra a liberdade de expresión. Non se esqueza que nestes casos, e por razóns que son evidentes, non hai violencia ningunha contra as persoas, e si, e sen mais, o designio de expresar un rexeitamento, tan simbólico como lexítimo, dunha institución connotada. Por certo que no miolo da conflitiva sentencia do chamado sumario 18/98, o relativo a determinadas de redes de suposta colaboración con ETA, hai elementos dabondo para concluír, de novo, que o que está en xogo é a liberdade de expresión: neste caso as condenas, non precisamente leviáns, de moitos dos acusados fórono polo seu apoio a unha estratexia de desobediencia civil que o xuíz interpretou era a mesma que desenvolveu no seu momento ETA. Sublíñese que no caso da maioría deses condenados resultou literalmente imposíbel, sen embargo, determinar relación material algunha con ETA.

Que circunstancias como as invocadas non preocupen aos medios de comunicación e á opinión pública é un mal indicador en termos de saude democrática. E de pouco acougo serve a certificación de que, se cadra, moitas destas medidas de irreponsábel represión ben poden explicarse en virtude dos miserentos e conxunturais intereses dunha campaña eleitoral.