A unha das integrantes do grupo raptáronlle á filla co fin de casar con ela. Pero esta vez non foi como agardaba o raptor pois as mulleres do grupo foron á policía denunciar o caso e no canto de seguir a traxectoria tradicional de reconciliación a través do matrimonio houbo enfrontamento. O home foi detido. Mais as mulleres láianse de que o rapaz xa está en liberdade. A xustiza segue sendo cousa de homes en todas partes. María Reimóndez, de Implicadas no Desenvolvemento escribe para Vieiros desde Etiopía.
Máis auga nas portas
Con ou sen infernos eu sigo disposta a continuar co traballo. Por iso o luns saímos de camiño a Ataye, onde temos previsto reunirnos con grupos de mulleres e de mocidade. Desfacemos o camiño da ida, despedímonos de Mersa. Cando chegamos xa é de noite e na noite cae unha inmensa treboada que non nos deixa durmir. Os tronos semellan amplificados dentro do cuarto. A auga cae como un enorme trebón. O río de Ataye vai xa ao límite da súa capacidade. Ao seu arredor, a vila enteira.
Inxustizas da xustiza
Cómpre ir cedo ver as mulleres do grupo, logo teñen mercado. Chove e o meu corpo non responde como debera. Tento ignoralo o máis que podo. Concéntrome no que comentan. A unha das integrantes do grupo raptáronlle á filla co fin de casar con ela. Pero esta vez non foi como agardaba o raptor pois as mulleres do grupo foron á policía denunciar o caso e no canto de seguir a traxectoria tradicional de reconciliación a través do matrimonio houbo enfrontamento. O home foi detido. Mais as mulleres láianse de que o rapaz xa está en liberdade. A xustiza segue sendo cousa de homes en todas partes.
Ceder
Cando nos achegamos ao mercado eu xa me decato de que non podo seguir ignorando o meu corpo. Se cadra é o momento de ceder. Aman e Paco insisten en que volva a Addis. A Paco aínda non lle pasou o susto de verme como estiven, o pobre. Avaliamos o feito e o que queda sen facer. Comeza o triste camiño do regreso. Nunca me resulta fácil ceder.
Volta inesperada
En Addis visita ao hospital por urxencias e cita para unha ecografía. Zufan arranxou xa o hotel, tan eficaz coma sempre. As conversas co seguro médico fan albiscar un regreso acelerado. Os custos das probas e consultas, insignificantes para nós, significan cartos para quen non os ten. Todo pasa ás présas, as maletas, o billete, a despedida no aeroporto de Bole ás cinco da mañá, o caos absurdo de Londres, a chegada tarde, a perda do avión de conexión a Madrid e a Vigo en consecuencia, a reorganización da ruta con destino Santiago, a chegada a Madrid e cancelación do voo de Santiago que nos leva inesperadamente de volta a Vigo... iso si, sen as maletas de Paco. Na noite non podo crer aínda que estea en Vigo. O corpo reséntese sen límites. Despois de atopar a miña cama, o primeiro que vexo da cidade é o hospital. Resulta todo tan estraño que non sei moi ben onde me atopo. Sinto como se a frase tivese rematado sen o punto seguido que lle correspondía.
Hoxe, unha semana despois de regresar, co corpo aínda algo desfeito, saco o reloxo do peto da cazadora, coa correa rota, e comprobo que aínda segue a hora de Etiopía. Se cadra como o meu cerebro e o meu corazón. Preparado xa para coller un avión novamente o luns e dirixirme ao meu outro fogar, á India, porque hai outras persoas que agardan e outros traballos que sacar adiante. Se cadra, aló, tamén nos vemos. Sexa así ou non, facede saber que estades aí. Porque vos necesitamos.
Anteriores: