Vieiros

Nunca serei

Nunca serei a raiña da horta
Nunca serei esa pedra que estorba
Nunca serei quen che cubra de gloria
Nin ese hombro que che soporta.

Nunca serei unha vella na porta,
Cunha vara de vinvio esperando a estar morta.

Nunca serei un doce, un caramelo que
Che limpe as penas como un lavadero.
Nunca serei quen anda a voltas
Para dicirche que non che soporta.
Nunca serei un camiño de rosas,
Nin esa faixa que che quite as lorzas.
Nunca serei ese hombro
Que che soporta (bis)

Nunca serei unha mosca na boca.
Nunca serei esa brisa que sopla.

Nunca serei a etiqueta da roupa.
Nunca serei esa fakin historia.
Nunca serei quen che cubra de gloria,
Paque fagas brindis na miña mamoria
Nunca serei ese hombro
Que che soporta (bis)

Nunca serei ese fondo de armario, un pozo sen auga como un dromedario, bebendoche as baugas e chorimicando, esperando o supsidio do noso pasado, xa non son o teu mozo nin o teu adbersario, son un fuano que despotricando queroche decir...

Quen queres que sea, un Xan ou un Sandokan
Un perrito faldero ou un pastor Aleman (bis)

Nunca serei esa forma de vida
Que esté sempre atento o que che pida,
Dandoche vicos nas feridas.
Sendo un santiño ou un animal,
Tendoche no fondo ou nun pedestal...

Quen queres que sea... (bis)