Vieiros

Xunto a Isaac actuamos no cárcere mais grande do mundo, unha cidade de varios miles de persoas rodeada completamente por quilómetros do valado da vergoña, unha cidade de campesiños que non poden ir traballar as súas terras porque militares israelís se comportan como animais berrándolles en hebreo mentres os apuntan coas súas armas de destrución.

150 pequenos foron testemuñas da nosa primeira actuación xuntos  en Palestina  e na Historia de Pallasos en Rebeldía, xa que Isaac participou por primeira vez connosco nunha caravana.

Certa dose de nervios, unha pisca de caos, moitas risas e unha chea de improvisacións nacidas desta parella de pallasos "Os irmáns mariachis, Giuseppe e lokonuk" encheron de risas o hall da escola infantil onde,  se vos son sincero, sentín bolboretas no estómago cando todos os rapaces se puxeron a chamar por Lokonuk. Dalgún xeito os nenos zapatistas estaban connosco nesa mañá a través dese grito que tanto se coñece na zona norte de Chiapas entre os compas.

Pola tarde, mentres Isaac se recuperaba dunha viaxe accidentada na que o retiveron en Barajas e en Tel Aviv para revisarlle a equipaxe e acribillalo a preguntas intimidatorias, eu impartín un obradoiro para unha vintena de traballadores sociais, educadores e psicólogas que  atenden á xente de Qalqilya e arredores, unha poboación especialmente afectada polas incursións israelís do 2001 e 2002 e que padecen constantemente vexacións e atropelos por parte do exercito israelí, xente que ten familia no cárcere ou no cemiterio dos mártires, que ve como os seus fillos teñen unha lousa sobre o seu futuro chamada ocupación.

No obradoiro, homes e mulleres que non se poden tocar entre eles, persoas que teñen que manter unha distancia por cuestión de xénero, empezaron a tarde sen moverse pola sala e acabaron tirados no chan compartido os seus soños.

Esa noite alóxannos nunha casa de xente do Frente Popular, loitadores sociais que coñecen o cárcere na súa pel, que as perdas familiares non lles son alleas e que detrás do seu amable rostro e a sua seria presenza tamén se agochan acedas bágoas de emoción pola súa patria. A velada trascorre entre unha pseudo-paella elaborada por Edu e profundas conversas políticas.  Nesta casa chea de fotos do Che, os cantos do Imán desde o minarete da mezquita, lémbrannos que este país árabe, en construción, vive nun permanente experimento entre as tradicións relixiosas e as loitas políticas.

 Ao día seguinte desprazámonos a unha vila rural preto de Qalqylia ante a ameaza de non poder sair, xa que os israelitas atoparon  unha bomba no chekpoint que bloquea a cidade. Aínda así conseguimos atravesalo para actuar diante de case 200 pequenos ás doce da mañá baixo un sol de xustiza, nun patio de colexio que podería ser o de calquera vila pequena de Galicia, coa diferenza de que a rapazada que nos recibe canta cancións de liberación nacional en vez da última do Xabarín Clube e o seus xoguetes non son coches teledirixidos senón maquetas das tanquetas xudeas.

Rematamos a función facendo equilibrios e figuras acrobáticas mentres eles nos rodean batendo palmas e cantando, para cando chegamos á sala de profesores todo o mundo nos espera para darnos as grazas e ofrecernos o seu abrazo. Ao mediodía xantamos na casa dun labrego que ten as súas terras máis alá do valado. Comida, té e palabras comprometidas. Mentres os israelís só nos ofrecen violencia e represión, os palestinos regálanos un lugar cálido no seu corazón. 

 Será que o camiño da esperanza comeza nesta terra de oliveiras e dignidade.  

Todas as crónicas:

• Non serei servo de ninguén
(3)
• Metáfora de sufrimento e esquizofrenia colectiva
(2)
• De cando os apelidos son sinónimo de terrorista
(1)