Vieiros

Vieiros de meu Perfil


Edición xeral

RSS de Edición xeral

Galaxia estrea colección cunha traducción

Por Xosé Luís Castro
Do Consello de Redacción de Canal de Estudios Galegos
:: A editorial Galaxia abre unha nova colección, a Biblioteca do Teatro, cunha traducción do francés: Introducción ás grandes teorías dramáticas de Jean-Jacques Roubine.

- 07:23 12/12/2002
Tags:

Hai doce anos que se publicou na súa lingua orixinaria esta obra de carácter ensaístico sobre as teorías dramáticas que gobernaronn diversos capítulos da historia do teatro francés. Agora gracias á traducción feita por Xoán Manuel Garrido Vilariño, Galaxia estrea unha colección especializada en estudios dramáticos.

Aínda que desde o título –e o exposto na súa contralapela- nos dea a impresión de que atoparemos neste manual teórico todas as teorías dramáticas do mundo enteiro, só é verdade “a medias”: analiza distintas teorías dramáticas pero cun mundo moi particularizado, como é o da escena francesa. Certo é que no século XX por Francia pasou o máis selecto dos dramaturgos da escena mundial deixando alí unha marcada estela nos dramaturgos, obras e escenarios franceses; isto demostra que o teatro francés “viaxa e circula” (p.10). Jean-Jacques Roubine procede a expór as teorías dramáticas con maior protagonismo en Francia seguindo unha liñealidade histórica, a comprendida entre o s. XVII ata a súa actualidade... a de 1989... A nosa é a que vén despois de doce anos.

O primeiro capítulo, “Aristóteles revisitado”, adícase aos conceptos fundamentais da Poética e das lecturas e interpretacións particulares que fixeron os dramaturgos franceses no s. XVII, que vai desde o respecto máximo ata unha irreverencia cara a ela. Entre os ortodoxos atoparase Chapelain como un dos seus máximos defensores; eles terán como mandamentos do seu credo: a construcción do “poema dramático” perfecto antes ca súa posta en escena, defensa dunha estética da xusta medida, predominio do verosímil, o respecto ás tres unidades... mais polo medio houbo outros glosadores, quen fixeron as súas libres lecturas do texto de Aristóteles.

No capítulo titulado “Da traxedia ao drama”, céntrase o autor no s. XVIII, cando a prescriptiva aristotélica xa deixou de estar como o imperativo dramático sen outra alternativa posíbel. Agora o teatro berra por novos cauces. Deste xeito, romperase coas “regras” en favor dun “realismo” nas táboas, á vez que se reclama un coñecemento do xeito de materializar un texto no espectáculo. Estamos no Século das Luces e con el o teatro tiña que cumprir mellor a súa tarefa social: “[…] sería escola de todas as virtudes familiares, sociais e políticas […]” (p. 87). Pioneiros desta renovación na teoría dramática serán: Voltaire, Mercier, Diderot, Beaumarchais, entre outros.

O século XIX é abordado no capítulo III, “O principio da realidade”, onde se fala do casamento entre historiadores e dramaturgos. Deste período destácase sobre todo, o interese que teñen os autores por preocuparse polas postas en escena. Chama a atención que literatos naturalistas destacados en prosa como era Zola, acaben teorizando nun eido no que eles eran pouco menos que peregrinos: o da creación dunha estética naturalista no teatro. A finais do s. XIX os escenarios franceses fanse eco das teorías de Stanislavski (as referentes ao actor e ás súas técnicas de interpretación) e de Maeterlinck (simbolismo teatral).

O capítulo que pecha o libro céntrase no s.XX, ata a actualidade de 1990, baixo o suxerente título de “As seis tentacións do teatro”. Nel aparecerán nomes de dramaturgos de distintos países que fai que algunha vez Jaen-Jacques Roubine esqueza por completo relacionalos co ámbito francés e só se limita a expór as súas teorías. O trazo característico dos homes de teatro é que agora só teorizan para o seu uso persoal e xa non tanto pola afán da procura dunha teoría que cre unha escola: “[…] a escena do s. XX foise facendo (relativamente) tolerante e (relativamente) receptiva a todas as achegas, polo tanto, a todas as teorías. […]” (p. 160). Pilares fundamentais do teatro francés máis recente son: Brecht (Alemaña), Artaud (Francia), Appia (Suíza), Craig (Gran Bretaña), o Living Theatre (USA), Grotowski e Kantor (Polonia). ¿Alguén dubida agora do cosmopolitismo do teatro francés? ¿Arriscado falar das teorías francesas como das “...grandes teorías do teatro a nivel mundial? Polo menos, agora, despois do encontro con Roubine xa o dubidamos.

Jean-Jacques Roubine
Introducción ás grandes teorías do teatro
Trad. de Xoán Manuel Garrido Vilariño
Vigo: Galaxia, col. "Biblioteca de Teatro", 2002
ISBN: 84-8288-535-9 Editorial Galaxia
ISBN: 84-453-3352-6 Xunta de Galicia


0/5 (0 votos)


Sen comentarios

Novo comentario

É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.

Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí: